Vaak huil ik mezelf zachtjes in slaap, en vraag me dan af,
Kan ik ooit weer gelukkig zijn? Kan ik weer genieten? Kan ik ooit weer een keer heel hard lachen omdat ik ook écht moet lachen...
Vanmorgen betrapte ik me erop dat ik wakker werd en dat er een kleine glimlach om mijn lippen speelde,
een kleintje maar hij was er weer.
Vandaag de eerste voetbal training van Jamie, mama is net zo zenuwachtig als zoonlief.
Hij wordt alweer groot 5 jaar en 5 maanden en al op voetbal.
Weer iets erbij in ons drukke leventje, maar wel iets heel leuks, iets waar Jamie al jaren naar uitkijkt, gaat vandaag gebeuren.
Mama en broertje gaan mee, weer of geen weer wij staan langs het voetbalveld.
Om naar Jamie zijn grote droom kijken, wie weet spat die droom uiteen als het koud, vies, nat is...
Maar die kans is klein denk ik, de volgende grote droom van Jamie is bij Feyenoord voetballen..
We zullen zien...
En Liam kijkt denk ik van boven ook even stiekum mee hoe zijn grote broer het ervan brengt op het voetbalveld...
Daar is mijn kleine glimlach weer, vermengt met een kleine traan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten